Vandaag een wijze les. Zo eentje van: oops, in my face. Een inzicht dat mijn mening over mezelf en anderen deed veranderen.
Natuurlijk ben ik me bewust van mijn (voor)oordelen. Sterker nog, in mijn vak als coach en sparringpartner zijn oordelen en vooroordelen het gesprek van de dag. Ik dicht mijzelf zelfs een bovengemiddelde bewustheid toe op het onderwerp. Je kunt je daarom wellicht voorstellen hoe een schijnbaar onbeduidende observatie ineens tot een helder inzicht leidde.. en.. mij weer met beide pootjes op de grond zette.
Zoals elke dag wandelde ik ook vandaag met zekere pas richting de oever van de Rijn. Nog meer dan anders waardeer ik het afgelopen jaar mijn wandelingen door het prachtige rivierenlandschap met onze hond Nouschka. Tot voorkort soms urenlange wandelingen, maar de laatste tijd worden de wandelingen korter en trager in tred. Nousch begint oud te worden en dat vraagt om aanpassingsvermogen. Het mooie van fysieke inspanning is dat de kop zo lekker leeg kan raken. In het begin draaien er nog allerlei gedachten rond over werk of andere zaken die zich aan je blijven opdringen, maar na zo’n 20 minuten is mij opgevallen, kom ik in een vrijmoedige flow van energiegevende ingevingen.
De wandeling van vandaag begon met een irritatie over de ‘verslaving’ om allerlei berichten die bij tij en ontij via de smartphone beschikbaar komen, onze bezigheden, relaties en focus te laten verstoren. Ik vind daar wat van. Dat mensen het zover laten komen! Onbegrijpelijk. Talloze voorbeelden neem ik dagelijks om mij heen waar. Zien mensen dat nu zelf niet? Hoe ‘hookt’ ze zijn aan dat ding en hoe nieuwgierigheid het keer op keer wint van andere dagdagelijkse zaken? Enfin.. ook mijn smartphone is altijd onder handbereik en hoewel ik slechts bij hoge uitzondering tijdens een wandeling de telefoon opneem of appjes lees of email open of een nieuwsite opensla voor het laatste nieuws.. of.. of.. of.. tenminste dat dacht ik tot nu toe. Ontdekte ik tot mijn stomme verbazing de allerbelangrijkste reden voor het trage tempo van Nousch de laatste tijd. Nousch blijkt bij elke piep, ring, klik of klak van mijn vertrouwde smartphone halt te houden, mij aan te kijken en te wachten.. bij sommige geluiden gaat ze zelfs spontaan zitten in de wetenschap dat het wel weer ‘effe’ gaat duren. Ze heeft daar gelukkig geen oordeel over (denk ik), ze is geduldig en wacht braaf. Maar het ergste is, dat ik de aanname had gedaan dat ons trage tempo aan haar lag. Hoe liefdevol ík was om me aan haar oude dag aan te passen. Fuckeronie! Je kunt elke dag weer wat leren. Voortaan gaat dat rot ding tijdens onze wandelingen in vliegtuigmodus.